KALENDARIUM O. WENANTEGO
7 października 1889 r.
Urodził się we wsi Obydów, 46 km na północny wschód od Lwowa, jako syn Jana i Agnieszki z domu Kozdrowicka.
12 października 1889 r.
Ochrzczony w kościele parafialnym w Kamionce Strumiłłowej przez ks. Michała Kordeckiego, wikariusza parafii. Na chrzcie otrzymał imię Józef.
Jesień 1896 r.
Rozpoczyna naukę w jednoklasowej szkole pospolitej w Obydowie.
14 kwietnia 1897 r.
Na świat przychodzi Marianna, siostra Józefa Katarzyńca.
Wiosna 1898 r.
Rozpoczyna przygotowania do pierwszej spowiedzi i Komunii św. Po raz pierwszy wyznaje rodzicom, że pragnie zostać kapłanem.
Jesień 1898 r.
Rozpoczyna naukę w szkole ludowej w Kamionce Strumiłłowej odległej o 4 km drogi od rodzinnego Obydowa. W tym czasie jest też gorliwym ministrantem.
Czerwiec 1903 r.
Kończy 5-klasową szkołę w Kamionce Strumiłłowej.
Wrzesień 1903 r.
Rozpoczyna naukę w szkole wydziałowej w Radziechowie. Gorliwie czyta książki teologiczne, szczególnie Katechizm Soboru Trydenckiego.
8 lipca 1904 r.
Kończy szkołę wydziałową z bardzo dobrymi wynikami na świadectwie.
Wrzesień 1904 r.
Rozpoczyna naukę w męskim seminarium nauczycielskim we Lwowie. Mieszka w internacie, żyje bardzo ubogo, utrzymuje się ze stypendium państwowego, udzielania korepetycji i pomocy rodziców. Codziennie rano służy do Mszy św., często chodzi do kościoła sióstr franciszkanek na adorację Najświętszego Sakramentu.
Czerwiec 1907 r.
Zgłasza się do prowincjała franciszkanów we Lwowie, prosząc o przyjęcie do zakonu. Prowincjał odmawia, polecając jednocześnie ukończenie seminarium nauczycielskiego.
20 czerwca 1908 r.
Zdaje egzamin dojrzałości i po raz drugi zgłasza się franciszkanów. Po wykazaniu się bardzo dobrą znajomością łaciny i greki zostaje przyjęty do zakonu.
Sierpień 1908 r.
Po przełamaniu oporu rodziców, którzy chcieli, by był nauczycielem, przybywa do klasztoru franciszkanów we Lwowie. Po odprawieniu 8-dniowych rekolekcji, w dniu 25 sierpnia rozpoczyna nowicjat i otrzymuje imię zakonne Wenanty.
26 września 1909 r.
Kończy nowicjat i składa pierwsze śluby zakonne.
Wrzesień 1909 r.
Wraz z dziesięcioma swoimi kolegami z nowicjatu wyjeżdża do Krakowa i rozpoczyna studia filozoficzno-teologiczne. Przez cały okres studiów jego kierownikiem duchowym będzie o. Czesław Kellar, zakonnik surowy i wymagający. To on w dużej mierze ukształtuje całe życie duchowe przyszłego kandydata na ołtarze.
Lato 1910 r.
Wakacje w Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla. Ten czas wykorzystuje m.in. na studiowanie historii i duchowości zakonu franciszkańskiego.
Jesień 1910 r.
Na początku drugiego roku studiów zostaje wybrany sekretarzem kleryckiego koła naukowego Zelus Seraphicus (Gorliwość Seraficka) i z wielką odpowiedzialnością spełnia ten obowiązek.
Lato 1912 r.
Kolejne wakacje w Kalwarii Pacławskiej, które spędza razem ze św. Maksymilianem Kolbe.
8 grudnia 1912 r.
Składa wieczyste śluby zakonne przed ołtarzem Matki Bożej Bolesnej, Smętnej Dobrodziejki Krakowa.
10 września 1913 r.
Zostaje prezesem koła naukowego Zelus Seraphicus, które pod jego przewodnictwem doskonale się rozwija.
2 czerwca 1914 r.
Po trzecim roku teologii otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk bpa Anatola Nowaka.
Lipiec 1914 r.
Zaledwie miesiąc po święceniach podczas wakacji w Kalwarii Pacławskiej pełni obowiązki magistra kleryków.
Sierpień 1914 r.
W rodzinnej parafii w Kamionce Strumiłłowej odprawia prymicyjną Mszę św. i gorliwie spełnia posługę kapłańską dla mieszkańców Obydowa w czasie frontu wojennego, tym samy nie dopuszcza do paniki wśród mieszkańców, gdy Rosjanie zajmują Obydów. Po przesunięciu się frontu na zachód wraca do klasztoru we Lwowie.
21 września 1914 r.
Zostaje skierowany na placówkę duszpasterską w Czyszkach i pełni obowiązki wikariusza parafialnego. Zdobywa uznanie parafian jako dobry kaznodzieja i spowiednik, a jednocześnie promieniuje swoją pobożnością, skromnością i gorliwością.
29 września 1915 r.
Opuszcza Czyszki i na polecenie prowincjała udaje się do Lwowa, aby pełnić obowiązki mistrza nowicjatu i ojca duchownego braci zakonnych.
14 września 1916 r.
Jego pierwsi wychowankowie z nowicjatu, wśród których jest brat o.Maksymiliana Kolbe – Alfons – składają pierwsze śluby zakonne.
Jesień 1916 r.
We Lwowie prowadzi wykłady z filozofii i greki dla kleryków franciszkańskich, jest również w tym czasie cenionym kaznodzieją i spowiednikiem, a w wolnych chwilach odwiedza chorych w zakładzie opiekuńczym prowadzonym przez siostry józefitki.
Sierpień 1917 r.
Po przebytej grypie, zwanej hiszpanką coraz bardziej zapada na zdrowiu.
Czerwiec 1918 r.
Na polecenie przełożonych wyjeżdża do Hanaczowa na odpoczynek.
Jesień 1918 r.
W ostatnich dniach października przechodzi kolejną „hiszpankę”, ponadto lekarz stwierdza gruźlicę, po raz pierwszy pojawia się krwotok.
Lato 1919 r.
Ostatnie wakacje z klerykami w Kalwarii Pacławskiej i serdeczne pożegnanie z wychowankami, którzy udają się na studia do Krakowa. Więcej już z nimi się nie zobaczy.
20-26 grudzień 1919 r.
Coraz bardziej jest osłabiony, ciężko choruje.
17 stycznia 1920 r.
Zawiązuje kleryckie koło Rycerstwa Niepokalanej dla nowicjuszy we Lwowie.
13 czerwca 1920 r.
Po całodziennej spowiedzi w uroczystość św. Antoniego lekarz stwierdził bardzo poważny stan zdrowia i zagrożenie dla otoczenia zarażeniem gruźlicą. Prowincjał ponownie wysyła go do Hanaczowa. W tym czasie obowiązki mistrza nowicjatu obejmuje o.Maksymilian Kolbe.
Sierpień 1920 r.
Prowincjał, na czas nieokreślony, kieruje o.Wenantego do Kalwarii Pacławskiej na odpoczynek i rekonwalescencję.
28 grudnia 1920 r.
W nocy dostaje bardzo ostrego krwotoku. Przełożony klasztoru udziela mu sakramentów świętych.
2 lutego 1921 r.
Po raz ostatni siada w kalwaryjskim konfesjonale. Po uroczystości Matki Bożej Gromnicznej, ze względu na bardzo poważny stan zdrowia, nie zejdzie już do kościoła, większość czasu spędza w łóżku.
Marzec 1921 r.
Pod koniec marca przez trzy dni przeżywa lęk przed śmiercią.
29 marca 1921 r.
Świadomość bliskiego zgonu, prosi przełożonego o udzielenie odpustu na godzinę śmierci. Odzyskuje całkowity spokój serca.
31 marca 1921 r.
Czwartek po Wielkanocy. Rano przyjmuje Komunię św., przez cały dzień się modli. Męczy go ostry kaszel. Cicho i niespodziewanie dla otoczenia umiera o godz. 6.00 wieczorem.
2 kwietnia 1921 r.
Pogrzeb na kalwaryjskim cmentarzu przy licznym udziale mieszkańców Kalwarii Pacławskiej, którzy uważają, że zmarł w opinii świętości.
Styczeń 1922 r.
O.Maksymilian Kolbe, borykając się z trudnościami finansowymi w wydawaniu Rycerza Niepokalanej, poleca je o.Wenantemu i uzyskuje szczęśliwe ich rozwiązanie. W Rycerzu Niepokalanej drukuje krótki życiorys o.Wenantego Katarzyńca oraz pierwsze prośby i podziękowania z jego wstawiennictwem.
1930 r.
O.Maksymilian Kolbe pisze z Japonii list okólny do prowincji, postulując wszczęcie starań o rozpoczęcie procesu beatyfikację o.Wenantego Katarzyńca.
1931 r.
Ukazuje się drukiem pierwszy obszerniejszy życiorys o.Wenantego Katarzyńca, napisany przez o.Alfonsa Kolbego, pierwszego wychowanka.
27 czerwca 1950 r.
W kurii biskupiej w Przemyślu rozpoczyna się proces informacyjny o.Wenantego Katarzyńca.
16 sierpnia 1950 r.
Ekshumacja doczesnych szczątków sługi Bożego i złożenie w kamiennym grobie, w krużganku przy kościele klasztornym w Kalwarii Pacławskiej.
30 kwietnia 1951 r.
Zakończenie procesu na szczeblu diecezjalnym.
1989 r.
Wznowienie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu apostolskim w Rzymie.
2 stycznia 1996 r.
Zostało ukończenie tzw. Positio i przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
30 kwietnia 2013 r.
Kongres konsultorów teologicznych przebadał tzw. Positio.
5 kwietnia 2016 r.
Po zapoznaniu się z aktami procesowymi kardynałowie i biskupi wydają pozytywną opinię nt. heroiczności cnót.
26 kwietnia 2016 r.
Papież Franciszek wydaje zgodę na publikację dekretu o heroiczności cnót Sługi Bożego Wenantego Katarzyńca podczas spotkania z prefektem Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, w obecności postulatora generalnego o. Angela Paleriego. Odtąd o. Wenantemu Katarzyńcowi przysługuje tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
24 marca 2018 r.
Rekognicja, czyli ponowne rozpoznanie doczesnych szczątków o. Wenantego i przeniesienie ich do wnętrza świątyni.
07 kwietnia 2018 r.
Abp Adam Szal, metropolita przemyski, poświęca miejsce nowego pochówku Czcigodnego Sługi Bożego Ojca Wenantego Katarzyńca.
